Зборот евангелие најрано се сретнува во Хомеровата Одисеја, со значење награда на гласникот за убавата вест. Подоцна кај еленистичките писатели има значење само "радосната вест". Во новозаветното христијанство добива ново значење, доаѓањето на месијата, спасителот што ќе воспостави ново царство,соопштува детаљи од раѓањето на Исус Христос.
Има 4 канонски биографски текста во кој се изнесува новото учење: Евангелие по Марко, Лука и Јован. Првите три се нарекуваат "синоптички", Марковото е најстаро и е извор за состанувањето на евангелијата по Матеја, по Лука и по Јован. Сите четири се напишани на грчкиоколу 70 – 100 години од нашата ера. Напишани се од учениците на Исус Христос или од нивни ученици, кои го ширеле христијанството во тоа време. Во евангелијата се содржат разкази за животот и учењето на Исус Христос: неговото раѓање, живот, дејност, неговата смрт на крстот и воскресението. Во поширока смисла на зборот се подразбира целиот Нов завет.
Освен четирите канонични евангелија, постојат и околу педесет апокрифни евангелија, кои не се вклучени во црковниот канон. Во 9 век евангелијата биле преведени од грчки на старословенски јазик.
