Николо Макијавели, италијански државник, историчар и политички теоретичар, е роден на 3 мај 1496 година во Фиренца. Станат познат по падот на Џироламо Савонароли во 1498 година. Работејќи како дипломат 14 години, бил во контакт со најмоќните луѓе во Европа. Бил отпуштен кога фамилијата Медичи дошла на власт во 1512 година, а следната година бил уапсен и мачен поради заговор. Иако набрзо бил ослободен, не му било дозволено да се врати во државна служба.
Неговата позната статија “Владетелот” е прирачник за владетели; иако посветена на Лоренцо де Медичи, владетел во Фиренца од 1513 година, на Макијавели не му успеало да ја здобие неговата доверба. Макијавели ја оценил “Владетелот” како објективен опис на политичката реалност. Ја познавал Италија на своето време. Во неа се случувале сурови борби, па затоа, поаѓајќи од актуелната состојба на разединетата Италија, тој ја истакнал идејата дека целта ги оправдува средствата, што подоцна често пати се цитира. Човечката природа ја сметал за коруптивна, ненаситна и комплетно самоуслужлива, тој предложил дека немилосрдна лукавост е соодветна за управувањето на владата. Иако ценета поради својата остра брилијантност, книгата, исто така, била осудена како цинична и неморална, а макијавелизам значело нечесно, несовесно и манипулативно.
Неговата заслуга, пред се, се состои во тоа што тој, во истражувањето на политиката прв го вовел “реалистичкиот“ метод кој се состои во култот на силата, неверството, циничката аморалност, односно дека политиката се потпира врз идејата дека сите средства, па дури и они најподлите и најнехуманите, се допуштени во политиката, ако со нивна примена, можат да се остварат цели полезни за политиката.
