Душата е нематеријален аспект или срцевината на еден човек, обединета со телото за време на животот и се разделуваат по смртта. Концептот на душата може да се сретне во речиси сите култури и религии, иако концептите за нејзино објаснување значително се разликуваат.
Античките Египќани биле зачнати од двојна душа, една што ја преживеала смртта, но останала до телото, додека другата продолжувала во кралството на мртвите. Во почетокот Евреите мислеле дека душата и телото се едно исто, но подоцнежните еврејски писатели ги разграничиле двете како посебни. Христијанската теологија го присвоила грчкиот концепт за безсмртноста на душата додавајќи дека Господ ја создал душата и ја внел во телото на зачнувањето. Во исламот се верува дека душата се родила истовремено со телото, но таа трае бесконечно и е предмет на вечен благослов или мачење по смртта на телото. Во хиндуизмот секоја душа или атман, била создадена во почетокот на создавањето и била заробена во тело а зејата, по смртта душата преминува во друго тело според законите на кармата. Будизмот го негира постоењето на душата истакнувајќи дека е илузорно да се размислува за едно суштество како индивидуално изделено.
Сеуште постои длабоко верување дека душата по смртта скита околу домот уште четириесет дена, сè уште силно поврзана со семејството и домот. Во домот на починатиот се оставал подотворен прозорец четириесет дена, за душата полесно да влегува и излегува. На местото каде што починал човекот или каде што лежело неговото тело четириесет дена се палело кандило, се оставала вода, вино, леб, шеќерни бонбони или нешто од храната што покојникот особено го сакал, некаде неговата облека се чувала на столицата каде што седел или под креветот или масата на која лежел.
